Woord vooraf

Je kan er niet omheen. Teveel jongeren en volwassenen met autisme bevinden zich in een situatie van school- of arbeidsuitval. Maar hoe verklaar je dit? Veel onderzoek naar, en toch kan men er niet de vinger op leggen.

Omdat een begrijpen ontbreekt?

Ik ben op zoek gegaan naar de langdurige, stil sluipende, soms genegeerde aanloop naar zo’n precaire levenssituatie. Ik heb omgevingsdynamieken die hen omringen geobserveerd en geluisterd naar de zelfbeschermende en intelligente copingmechanismen die door hen heen gaan.

Hun betekenis voor de samenleving is essentieel. Hun talent latent aanwezig. Maar de wederzijdse betekenis was uit balans geschoten.

Enkele vragen weerhielden mijn aandacht.

Hoe kan een mens opnieuw bewust worden van het eigen referentiekader en van de epigenetische last die gedragen wordt?

Waarop is weerstand, extern of intern, ontwikkeld? Wat is er nodig om het neurodivergente waarnemen, voelen, denken en handelen vloeiend te laten stromen?

Ik was, zoals elke mens, op zoek naar mijn rol in een complexe wereld en tegelijk ontrolde mijn queeste naar het ervaren van een universele verbondenheid. Beseffend dat ik een kind van mijn tijd en cultuur ben, soms met de stroming mee, soms tegen de stroming in gaand, waar legitimiteit tonen te veel verwacht en het ik overstijgen te weinig gewenst worden, wilde ik spreken.

Waar deze drijfveren vandaan kwamen, lees je in de inleiding van mijn twee boeken, Leermeesters met een gevangen stem, en Autisme is een isme.

Photo: Sophie-Gips-Höfe Berlin by Inge Lemke