Spring naar inhoud
Leermeesters met een gevangen stem | essays over autisme
Een sneeuwbal begint met één kristal. De facetten die hij toont en de reflecties van het licht erop nodigen uit om te kijken naar autisme als een urgent appel aan de samenleving. School- en arbeidsuitval zijn de laatste harde spiegels voor een werkelijkheid die misschien toch wel anders is dan men vermoedt. Mensen met autisme zijn drager van de symptomen van een niet-heel systeem waarbinnen ze zich gevangen voelen. De rimpelingen die zij tonen, bieden bijzondere kansen en inspiraties voor een samenleving in transitie. Ze vragen om een onvoorwaardelijke en een onbevooroordeelde blik op hun meerwaarde. Sociaal onrecht kan omgebogen worden naar sociale inclusie. De kiemen ervoor dragen alle mensen met autisme in zich. Naar hen luisteren is hun stem weer een onbevangenheid geven, is hen opnieuw een rechtmatige positie geven als participant in het grotere narratief.
Autisme is een isme | essays over autisme
Eens vertrouwen aanwezig, brengt de wind je waar je moet zijn. Als een systeemdiagnosticus spiegelt een mens met autisme de nodige voorwaarden om een inclusieve samenleving te bereiken. Zijn visie rond inclusie is als stroming, een isme, waarin de eigen levensopdracht ontrolt en heel fluïde overgaat in zijn maatschappelijke rol.
Daarin nodigt hij zijn medemens uit tot introspectie. Daarin begeleidt hij hem in een nieuwe axiale periode waarin de mensheid is beland. Zonder een krachtige verankering van zijn zelfbewustzijn en zijn identiteit kan hij zijn rol als gids niet aanvatten. Systeemuitval op school of in een professionele situatie doet hem die drempel overgaan. Dubbele reflecties over het zelf en de wereld zal een aanvankelijk ongelijke levensstart naar een kantelmoment toe brengen. Een moment waarop de vele confronterende ontmoetingen inspiraties worden, die uiteindelijk leiden naar dat ene universele doel: van betekenis mogen zijn.
